Zajęcia z języka polskiego w szkole podstawowej oraz średniej są ukierunkowane na realizację celów: leczniczego (harmonizowanie czynności nerwowo-psychicznych ucznia na właściwym dla niego poziomie wydolności), dydaktyczno-wychowawczego (realizowanie treści „starej” oraz „nowej” podstawy programowej kształcenia ogólnego) oraz profilaktycznego (zapobieganie niekorzystnym wpływom sytuacji osobistej, w której znalazło się dziecko na skutek choroby).
Lekcje języka polskiego umożliwiają uczniom zdobywanie wiadomości i umiejętności szkolnych oraz dodatnio wpływają na ich samopoczucie, wywołując pożądane stany emocjonalne: radość (z otrzymanych ocen cząstkowych, klasyfikacyjnych), optymizm (mogę uczyć się jak moi zdrowi koledzy, zdam do następnej klasy), myślenie o sobie w sposób przyjazny (radzę sobie pomimo trudnej sytuacji, wierzę we własne możliwości).
„Przeżycie z powodu czyjejś pięknej postawy życiowej [o której czyta się w opowiadaniu z podręcznika podczas lekcji] działa odprężająco, gdyż wzmaga stereotyp optymizmu i wiary w człowieka.” (Janina Doroszewska, Nauczyciel – wychowawca w zakładzie leczniczym, Warszawa 1963, s.95).
Nauczyciel zawsze wychodzi z założenia, że dziecko wyzdrowieje i wróci do swojego normalnego życia, w związku z tym omawia wszystkie zagadnienia z podstawy programowej kształcenia ogólnego w określonym dla danego ucznia zakresie, część z nich konkretyzując i skracając.
W przebiegu wielu chorób u dzieci pojawią się: obniżenie sprawności intelektualnej, pogorszenie samopoczucia, rozdrażnienie oraz apatia połączona ze spadkiem aktywności. W takich przypadkach część podstawy programowej nauczyciel uznaje za zrealizowaną wtedy, gdy dziecko chore spełnia wymagania edukacyjne z jego pomocą.
Inne fotorelacje:
http://www.szkolaprzyszpitalna.pl/index330.html
http://www.szkolaprzyszpitalna.pl/index343.html
http://www.szkolaprzyszpitalna.pl/index384.html
http://www.szkolaprzyszpitalna.pl/index435.html
http://www.szkolaprzyszpitalna.pl/index437.html
Opracowanie: Agnieszka C.